kontynuacja pracy magisterskiej z września
Fundusze zamknięte są w Polsce instytucją stosunkowo nową – pierwszy z nich powstał dopiero w 1999 r. Fundusze te emitują certyfikaty inwestycyjne. Są to papiery wartościowe, których liczba – w odróżnieniu od liczby jednostek uczestnictwa funduszy otwartych – jest stała i może się zmieniać tylko w przypadku nowych emisji. Certyfikaty inwestycyjne są dopuszczane do publicznego obrotu, a następnie wprowadzane do notowań na rynku regulowanym (giełdzie lub rynku pozagiełdowym). Dzięki temu podlegają stałej wycenie rynkowej i mogą być bez przeszkód zbywane lub nabywane. Cena rynkowa jest na ogół niższa od wartości aktywów netto przypadających na certyfikat inwestycyjny, co wynika z wymaganego przez inwestorów dyskonta.
Brak obowiązku odkupywania certyfikatów inwestycyjnych sprawia, że fundusze zamknięte mogą dokonywać lokat w mniej płynne aktywa i nie muszą utrzymywać płynnych rezerw, co podnosi efektywność zarządzania portfelem. W porównaniu z funduszami otwartymi katalog lokat funduszu zamkniętego jest znacznie rozszerzony, gdyż oprócz papierów wartościowych obejmuje również udziały w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością, waluty i transakcje terminowe, które mogą być zawierane nawet w celach spekulacyjnych. Fundusz zamknięty może również w szerszym zakresie korzystać z kredytów i pożyczek bankowych, których limit wynosi 50% wartości aktywów netto funduszu.[1]
Specjalistyczne fundusze inwestycyjne zamknięte
Specjalistyczny fundusz inwestycyjny zamknięty można traktować jako szczególną formę funduszu zamkniętego. Możliwość tworzenia takich funduszy wynika ze znowelizowanych przepisów ustawy o funduszach inwestycyjnych, które obowiązują od 2001 roku. Dotychczas nie powstał żaden tego typu fundusz.
Certyfikaty inwestycyjne funduszu zamkniętego umożliwiają ich nabywcom realizację niektórych funkcji korporacyjnych. Posiadacz certyfikatu ma prawo do udziału w zgromadzeniu inwestorów, do którego kompetencji należy m.in. zatwierdzanie rocznego sprawozdania finansowego funduszu oraz podjęcie uchwały o likwidacji funduszu. Statut funduszu może również przyznawać zgromadzeniu inwestorów inne kompetencje. Specjalistyczny fundusz inwestycyjny może emitować certyfikaty imienne, w tym również certyfikaty uprzywilejowane w zakresie prawa głosu na zgromadzeniu inwestorów.
W przypadku specjalistycznego funduszu zamkniętego nie obowiązuje wymóg wprowadzania certyfikatów do obrotu publicznego. Certyfikaty, które nie podlegają obowiązkowi wprowadzenia do obrotu publicznego, mogą być emitowane wyłącznie poprzez (1) proponowanie nabycia skierowane bez wykorzystania środków masowego przekazu do nie więcej niż 300 osób lub (2) proponowanie nabycia certyfikatów, których jednostkowa wartość nominalna jest nie mniejsza niż równowartość 40 000 euro.
Katalog lokat funduszu zamkniętego jest szerszy niż w funduszach otwartych i obejmuje m.in. prawa własności do nieruchomości gruntowych oraz budynków i lokali. Wyższe są również limity koncentracji aktywów. Specjalistyczny fundusz inwestycyjny zamknięty może ponadto zaciągać kredyty i pożyczki bankowe, których limit wynosi 75% wartości aktywów netto funduszu.[2]
[1] por. ustawa z dnia 16 listopada 2000r. o zmianie ustawy o funduszach inwestycyjnych
[2] por. ustawa z dnia 16 listopada 2000r. o zmianie ustawy o funduszach inwestycyjnych
