Europejska Tożsamość w Zakresie Bezpieczeństwa i Obrony w strukturach UZE

W latach 1992 – 1993, czyli przed brukselską Deklaracją Rady Północnoatlantyckiej z 11 stycznia 1994 roku, Rada UZE była wstrzemięźliwa w posługiwaniu się terminem ESDI. W Deklaracji Petersberskiej z 19 czerwca 1992 roku, w której przyjęto tak zwane później "zadania petersberskie" dla wojsk państw członkowskich UZE działających pod dowództwem UZE, Rada Ministrów Unii Zachodnioeuropejskiej mówiąc … Czytaj dalej

Europejska Tożsamość w Zakresie Bezpieczeństwa i Obrony w strukturach NATO

NATO nadal odgrywa istotną rolę w systemie europejskiego bezpieczeństwa i obrony. Zmiany w sytuacji międzynarodowej oraz wzrost liczby członków Sojuszu z 16 do 29 państw zwiększyły jego zasięg strategiczny i zakres zadań, zarówno w ramach obszaru traktatowego, jak i poza nim. W odpowiedzi na te wyzwania NATO zacieśnia współpracę z Unią Europejską. Podstawę działań Unii, … Czytaj dalej

Europejska Tożsamość w Zakresie Bezpieczeństwa i Obrony w dyskursie Unii Europejskiej

Tytuł V Traktatu o Unii Europejskiej, który został podpisany 7 lutego 1992 roku w Maastricht i wszedł w życie 1 listopada 1993 roku, zawiera przepisy dotyczące wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa, common foreign and security policy, określana dzisiaj często akronimem CFSP, stanowi tak zwany drugi filar Unii Europejskiej. We wskazanym … Czytaj dalej

Wpływ układu sił międzynarodowych na powstanie Europejskiej Tożsamości w Zakresie Bezpieczeństwa i Obrony

Wśród państw członkowskich Unii Europejskiej coraz powszechniejsze staje się przeświadczenie, że Unia będąca dzisiaj jedną z trzech głównych potęg ekonomicznych w świecie, nie będzie mogła w pełni odgrywać stosownej do jej znaczenia gospodarczego roli politycznej na scenie międzynarodowej zanim nie uzyska autonomicznej zdolność do wspólnej obrony. Państwa Europy Zachodniej aspiracje takie demonstrują bardziej lub mniej … Czytaj dalej

Geneza Wspólnej Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony

Podczas zimnej wojny podstawowym filarem europejskiego bezpieczeństwa była Organizacja Paktu Północnoatlantyckiego (NATO). Ścisły sojusz wojskowy ze Stanami Zjednoczonymi stanowił fundament strategii większości krajów europejskich, choć równocześnie podejmowano próby stworzenia autonomicznej płaszczyzny bezpieczeństwa na kontynencie. Na mocy traktatu brukselskiego z 17 marca 1948 roku (zmienionego w 1954 roku) powołano Unię Zachodnioeuropejską, jednak jej znaczenie pozostało ograniczone … Czytaj dalej

Koncepcja zachodnia („interlocking institutions”)

Odmienną wizję przyszłości europejskiego bezpieczeństwa prezentują USA oraz państwa Europy Zachodniej, zrzeszone w NATO, UZE oraz Unii Europejskiej. Jest to koncepcja „interlocking institutions” („sprzężonych organizacji”). Najważniejszą rolę w formułowaniu postulatów, związanych z przyszłością bezpieczeństwa na naszym kontynencie, ma niewątpliwie Sojusz Północnoatlantycki. Wynika to z silnej pozycji, jaką zajmuje on w europejskim układzie sił – będąc … Czytaj dalej

Koncepcja rosyjska (opcja OBWE)

Pierwsza koncepcja wiąże się bezpośrednio z istnieniem i działalnością OBWE. Wspomniana powyżej reorganizacja, jakiej poddała się ta organizacja po zakończeniu zimnej wojny, trwająca praktycznie do dzisiaj, jest w pewnym sensie wynikiem działań niektórych państw (głównie Rosji), widzących w OBWE zalążek przyszłej struktury, na której opierałby się ład polityczny i militarny w Europie. Nie jest to … Czytaj dalej

Koncepcje przyszłego kształtu OBWE

Począwszy od przełomowych lat 1990/91 trwają w Europie ożywione dyskusje na temat bezpieczeństwa europejskiego w bliższej i dalszej przyszłości. Po zakończeniu zimnej wojny, rozwiązaniu Układu Warszawskiego (lipiec 1991) i rozpadzie Związku Radzieckiego (grudzień 1991), do historii przeszedł bilateralny układ sił w stosunkach międzynarodowych. Jednocześnie zarysowały się procesy, świadczące o nowym podejściu do problematyki bezpieczeństwa międzynarodowego … Czytaj dalej

Struktury i instytucje organizacji OBWE

Spotkania „na szczycie” szefów państw i rządów odbywają się zasadniczo co 2 lata. Określają one strategiczne priorytety OBWE i zapewniają konsultacje na najwyższym szczeblu politycznym. Ostatnie spotkania odbyły się w Stambule (18-19 XI 1999 r.) i Lizbonie (2-3 XII 1996 r.). Spotkania takie poprzedzane są przez konferencje przeglądowe. Ich zadaniem jest ocena całego spektrum działalności … Czytaj dalej

image_pdf